Πράσινες Ταράτσες - Πράσινες Πόλεις
Η πολιτεία έχει υποχρέωση να εξασφαλίζει χώρους πράσινου μέσα στην πόλη αλλά και να τους συντηρεί και να τους φροντίζει. Έχουμε αρκετά παραδείγματα χώρου ελευθέρου πράσινου που είναι παραμελημένοι αφού δήμος και νομαρχία δεν ξεκαθαρίζουν το ιδιοκτησιακό καθεστώς (πχ, Πεδίο Άρεως, Εθνικός κήπος).Αν όμως οι δημόσιοι χώροι είναι αρμοδιότητα της πολιτείας, οι κήποι και τα μπαλκόνια είναι αρμοδιότητες των πολιτών. Αν ανεβείτε σε ένα ύψωμα της πόλης σας θα δείτε πολλά κτήρια σε σκούρες αποχρώσεις. Η έλλειψη πρασίνου είναι εμφανής. Φανταστείτε λοιπόν αν όλο αυτό το γκρίζο είχε κομμάτια πρασίνου. Πόσο διαφορετικό, φωτεινό και υγιεινό θα ήταν για όλους μας.Η ιδέα φύτευσης των ταρατσών και των μπαλκονιών κερδίζει συνεχώς έδαφος σε πολλές πόλεις του κόσμου. Σε κάποιες πόλεις μάλιστα, οι πράσινες στέγες επιβάλλονται και από τη νομοθεσία. Ξεκίνησε πριν από δεκαετίες στη Γερμανία, όπου σήμερα το 10% των κτιρίων φιλοξενεί ''ταρατσόκηπους'' εξασφαλίζοντας 13 εκατ. τετραγωνικά μέτρα σε κάθε είδους οροφές που έχουν καλυφθεί με φυτά. Το παράδειγμα ακολουθούν και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ο Καναδάς αλλά και αρκετές αμερικανικές πολιτείες.Η ανάγκη για τη δημιουργία φυσικών φίλτρων και πνευμόνων πρασίνου μέσα στον αστικό χώρο εκτός από ανάγκη, μπορεί να γίνει και ευχαρίστηση αφού η κηπουρική είναι μια δημιουργική απασχόληση.Αν και οι κήποι μέσα στην πόλη είναι λίγοι, σίγουρα τα μπαλκόνια είναι πολύ περισσότερα. Εκτός από τα μπαλκόνια όμως υπάρχουν και οι ταράτσες. Ξέρετε εκείνες οι μεγάλες γκρίζες επιφάνειες με τις κεραίες και τα σχοινιά για τις μπουγάδες. Η ταράτσες σπάνια ανήκουν σε ένα άτομο και αυτό ίσως είναι το πρόβλημα για την ανάπλαση τους. Εκεί όμως ίσως κρύβεται και το μυστικό. Μέσα από τη συνεργασία των ιδιοκτητών και την προσωπική του δουλειά, κάποιες ταράτσες μπορούν να μεταμορφωθούν σε πράσινες οάσεις που εκτός από οξυγόνο θα προσφέρουν αισθητικό αποτέλεσμα και χρώμα. Φυσικά, κάθε τέτοια πρωτοβουλία θέλει σκέψη και σωστή μελέτη. Τα φυτά, πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο ανθεκτικά και λιγότερο απαιτητικά σε νερό. Πολλοί ιδιοκτήτες, λόγω και της έλλειψης οικονομικών κινήτρων από την πολιτεία είναι πολύ διστακτικοί για μια τέτοια φύτευση. Πόσο θα κοστίσει, τι θα γίνει με την υγρασία που θα μαζεύεται, θα αντέξει η στέγη το βάρος, ποια φυτά να βάλω και πόσο θα αντέξουν στον ήλιο; Όλα αυτά λειτουργούν σχεδόν αποτρεπτικά. Με τη σωστή μελέτη όμως και την καθοδήγηση ειδικών μπορούμε όλοι μας να ζούμε σε ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον που θα προσφέρει περισσότερους πνεύμονες οξυγόνου αλλά και αισθητική ομορφιά.
Η πολιτεία έχει υποχρέωση να εξασφαλίζει χώρους πράσινου μέσα στην πόλη αλλά και να τους συντηρεί και να τους φροντίζει. Έχουμε αρκετά παραδείγματα χώρου ελευθέρου πράσινου που είναι παραμελημένοι αφού δήμος και νομαρχία δεν ξεκαθαρίζουν το ιδιοκτησιακό καθεστώς (πχ, Πεδίο Άρεως, Εθνικός κήπος).Αν όμως οι δημόσιοι χώροι είναι αρμοδιότητα της πολιτείας, οι κήποι και τα μπαλκόνια είναι αρμοδιότητες των πολιτών. Αν ανεβείτε σε ένα ύψωμα της πόλης σας θα δείτε πολλά κτήρια σε σκούρες αποχρώσεις. Η έλλειψη πρασίνου είναι εμφανής. Φανταστείτε λοιπόν αν όλο αυτό το γκρίζο είχε κομμάτια πρασίνου. Πόσο διαφορετικό, φωτεινό και υγιεινό θα ήταν για όλους μας.Η ιδέα φύτευσης των ταρατσών και των μπαλκονιών κερδίζει συνεχώς έδαφος σε πολλές πόλεις του κόσμου. Σε κάποιες πόλεις μάλιστα, οι πράσινες στέγες επιβάλλονται και από τη νομοθεσία. Ξεκίνησε πριν από δεκαετίες στη Γερμανία, όπου σήμερα το 10% των κτιρίων φιλοξενεί ''ταρατσόκηπους'' εξασφαλίζοντας 13 εκατ. τετραγωνικά μέτρα σε κάθε είδους οροφές που έχουν καλυφθεί με φυτά. Το παράδειγμα ακολουθούν και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ο Καναδάς αλλά και αρκετές αμερικανικές πολιτείες.Η ανάγκη για τη δημιουργία φυσικών φίλτρων και πνευμόνων πρασίνου μέσα στον αστικό χώρο εκτός από ανάγκη, μπορεί να γίνει και ευχαρίστηση αφού η κηπουρική είναι μια δημιουργική απασχόληση.Αν και οι κήποι μέσα στην πόλη είναι λίγοι, σίγουρα τα μπαλκόνια είναι πολύ περισσότερα. Εκτός από τα μπαλκόνια όμως υπάρχουν και οι ταράτσες. Ξέρετε εκείνες οι μεγάλες γκρίζες επιφάνειες με τις κεραίες και τα σχοινιά για τις μπουγάδες. Η ταράτσες σπάνια ανήκουν σε ένα άτομο και αυτό ίσως είναι το πρόβλημα για την ανάπλαση τους. Εκεί όμως ίσως κρύβεται και το μυστικό. Μέσα από τη συνεργασία των ιδιοκτητών και την προσωπική του δουλειά, κάποιες ταράτσες μπορούν να μεταμορφωθούν σε πράσινες οάσεις που εκτός από οξυγόνο θα προσφέρουν αισθητικό αποτέλεσμα και χρώμα. Φυσικά, κάθε τέτοια πρωτοβουλία θέλει σκέψη και σωστή μελέτη. Τα φυτά, πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο ανθεκτικά και λιγότερο απαιτητικά σε νερό. Πολλοί ιδιοκτήτες, λόγω και της έλλειψης οικονομικών κινήτρων από την πολιτεία είναι πολύ διστακτικοί για μια τέτοια φύτευση. Πόσο θα κοστίσει, τι θα γίνει με την υγρασία που θα μαζεύεται, θα αντέξει η στέγη το βάρος, ποια φυτά να βάλω και πόσο θα αντέξουν στον ήλιο; Όλα αυτά λειτουργούν σχεδόν αποτρεπτικά. Με τη σωστή μελέτη όμως και την καθοδήγηση ειδικών μπορούμε όλοι μας να ζούμε σε ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον που θα προσφέρει περισσότερους πνεύμονες οξυγόνου αλλά και αισθητική ομορφιά.
No comments:
Post a Comment